Το σήμερα είναι αδιαμφισβήτητα μία περίεργη εποχή να ζει κανείς. Η κοινωνία είναι διχασμένη ανάμεσα στην παράδοση και την καινοτομία. Η τεχνολογία έχει καταλάβει κάθε σπιθαμή της καθημερινότητάς μας και οι μεταξύ μας σχέσεις δε θα μπορούσαν να είναι έξω απ’ το χορό αυτό.

Συνεπώς, αυτό σημαίνει πως όσο τα κινητά κερδίζουν χρόνο και προσοχή από εμάς, τόσο τη χάνουν οι άνθρωποι γύρω μας. Σκέψου το πιο απλό: πόσες φορές σου έχει μιλήσει η γιαγιά σου και δεν την πρόσεχες γιατί “κάτι έβλεπες” ; Εκείνη δε θα ‘ναι για πολύ εκεί, και συ θα μείνεις με τη συσκευή να σε κοιτάει. Πόσες φορές βγήκες με φίλους και ενώ ήσασταν σωματικά ο ένας δίπλα στον άλλον, πνευματικά απείχατε χιλιόμετρα; Αυτό εννοώ. Το έχω κάνει κι εγώ, το έχεις κάνει κι εσύ, το κάνουν όλοι.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, όμως, δεν υπάγονται σε κάποιο update που το κάνεις με ένα κλικ και καθαρίζεις. Θέλουν δουλειά, υπομονή και σεβασμό. Θέλουν χρόνο, που εμείς φαίνεται να υποτιμούμε διαρκώς. Θέλουν καλλιέργεια, που σαφώς είναι πιο κλισέ απ’ το απλό story που θα ανεβάσεις και θα ξεμπλέξεις.

“Αφού δείχνουμε πως είμαστε τρελά ερωτευμένοι κι ας μην το νιώθουμε”
Αχ αυτό το θεαθήναι. Αυτή η υποκρισία του να δειχτώ, να φανώ, να νιώσει άσχημα ο άλλος απ’ τα highlights μου κι ας είναι πιο σάπια τα backstage. Εξάλλου, αυτό μετράει, έτσι δεν είναι; Να ΔΕΊΞΩ.

Όχι, διαφωνώ. Δε γουστάρω να δείχνω κάτι που δεν είμαι. Όταν είμαι ερωτευμένη θα το δείξω σε εκείνον που το προκαλεί, όχι στους followers. Όταν θυμώνω θα μιλήσω, δε θα κρυφτώ πίσω από στίχους και quotes. Όταν πάω ένα ταξίδι, θα το απολαύσω, δε θα έχω στο νου μου διαρκώς τη σκέψη του “να βρω wifi για ν’ ανεβάσω story”

Ή το άλλο, το γεγονός ότι τα social έχουν καταλάβει τόσο πολύ τον τρόπο που φλερτάρουμε, όπου είναι άγραφος κανόνας πλέον το να γνωρίζεις τον άλλον πριν καν τον ΓΝΩΡΊΣΕΙΣ. Ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάω. Για το :
-“Καλησπέρα, έχεις instagram;”
-“Ναι παρ’ το”
…Και ήδη ξέρει τα πάντα για σένα. Σε λάθος χρόνο, μέσα από φίλτρα και ωραία λογοπαίγνια. Γιατί να κάνει τον κόπο να σε γνωρίσει ανθρώπινα; Θέλει χρόνο βλέπεις, θέλει προσπάθεια και ειλικρίνεια. Ενώ έτσι, σε δευτερόλεπτα, σε έχει μάθει. Πρώτο ραντεβού αμήχανο. Δεύτερο περνάμε στο παρασύνθημα γιατί “σε ξέρω πλέον” .

Κάπως έτσι, έχουμε πατήσει ένα fast forward και βιαζόμαστε σε όλα. Επίσης έχουμε πέσει στην παγίδα της αυτο-έκθεσης. Αυτά τα δύο μαζί καταλήγουν σε διαλυμένους ανθρώπους, που νιώθουν συνέχεια την ανάγκη του να ταιριάξουν στο σύνολο. Ποιο σύνολο; Το ψεύτικο. Κανείς δεν είναι τόσο λαμπερός όσο δείχνει, κανείς δεν είναι τόσο διαβασμένος (δυστυχώς), και κανείς δεν είναι τέλειος. Αντί να το καλύπτουμε, ας το δεχτούμε.

ΕΊΝΑΙ ΠΑΝΈΜΟΡΦΗ Η ΑΤΈΛΕΙΑ. ΕΊΝΑΙ ΑΝΘΡΏΠΙΝΌ. ΕΊΜΑΣΤΕ ΑΤΕΛΕΊΣ. ΤΈΛΟΣ.

Ζήστε τη ζωή σας παιδιά χωρίς την ανάγκη να δείξετε κάτι που δεν είστε. Μην κάνετε εθελοντισμό μόνο και μόνο για να το προβάλετε. Μην ερωτεύεστε avatars αλλά ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ. Η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω, σε μια βόλτα στη θάλασσα, σε ένα βιβλίο, σε ένα ποτήρι κρασί. Όχι στον ψηφιακό κώδικα που προσφέρει άλλη μια κλισέ φώτο στις εκατοντάδες που μας κατακλύζουν.

Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ ΈΞΩ ΑΠ ΤΗΝ ΟΘΌΝΗ.